ΔΕΙΛΗ ΕΛΠΙΔΑ...

Στο παραπέτασμα του νου μία παραμελημένη ελπίδα να καραδοκεί...
Πότε να σωπαίνει και πότε μάταια να φωνάζει...
Να διεκδικεί και να προσπαθεί να αποσπάσει...
Σκέψεις και πράξεις, που δεν χαλάλισες σωστά..
Μα σε λάθος πρόσωπα, χρόνους και προσδοκίες..
Επιλογές που δεν καθόρισες σεπτά...
Μα σε καιρούς παθών και λάθη χιλιοστά..
Και πίσω από το νοτισμένο τζάμι της ψυχής..
Τον ρόλο της παλεύει και πάλι να αναστήσει,
και σαν από πάντα το ποτέ της προσπερνά....

 ΕΨΑΧΝΑ ΤΟΝ ΘΕΟ..

Έψαχνα τον τον Θεό.Γιατί μου είπαν πως ήταν μόνο αγάπη..Τον πόθησα από παιδί αδιάκοπα. Γιατί μου έλειπε η αγάπη..Και τον γύρευα..τον φώναζα..
Μέσα από φιλοσοφίες, διδασκαλίες, κατηχήσεις, αγρυπνίες..Μέσα σε εκκλησίες, ατέλειωτα κηρύγματα,μικρές και μεγάλες προσωπικές 'θυσίες'..
Και Τον 'είδα'..Μέσα σε βολεμένες ζωές, σε ελεημοσύνες για το θεαθήναι,  σε ανθρώπους που σκλήρυναν καρδιά και νου για να τον ''υπηρετήσουν''..
Μέσα από μία αγάπη που εξαγόραζα με πρέπει και χωρίς αγάπη αυστηρές νηστείες..
Και Τον 'άκουσα' .Με  ένα παρατεταμένο αυστηρό δάχτυλο να μου θυμίζει μόνο αμαρτίες, με μία συνεχόμενη καταιγίδα να βρέχει στην ψυχή
μου ενοχές..Με ένα αόρατο μαστίγιο να με τιμωρεί για δυστυχίες που άθελα μου βίωσα..
Και τότε αναρωτήθηκα... Και έκλαψα..Και ένιωσα..Πως Τον έψαχνα λάθος...Γιατί Εκείνος ίσως είναι αλλού..
Ίσως είναι μέσα στα αθώα μάτια ενός παιδιού που παρ όλη την πείνα του μοιράζεται την καραμέλα που του δίνουν..
Ίσως είναι μέσα στο κουράγιο των ανθρώπων που κάνουν ξυπόλητοι χιλιόμετρα για ένα δοχείο νερό και μία χούφτα ρύζι..
Ίσως μέσα στην καρδιά ''άθεων''γιατρών χωρίς σύνορα στην τσέπη τους και στην ζωή τους..
Ίσως σε μουσκεμένα από δάκρυα μοναξιάς μαξιλάρια ανθρώπων που ζούνε μαζί αλλά μόνοι..
Ίσως σε άθλια από την φτώχεια σπίτια που μόνο με λίγο ζεστό ψωμί γεμίζουν χαμόγελα..
Ίσως στην θυσία 'μητέρων' που εθελοντικά μεγαλώνουν παιδιά  καλύτερα από αυτές που έχουν δικά τους..
Ίσως στην υπομονή αθώων φυλακισμένων που πληρώνουν άδικα ποινές άλλων ενόχων..
Ίσως στην ταπείνωση μοναχικών ανθρώπων που ψελλίζουν 'ευχαριστώ' ακόμα και για τον ήλιο που ανατέλλει..
Έψαχνα τον θεό και ντράπηκα..Γιατί τον γύρευα περιορισμένα, τυπικά...κι όχι παντού!! Γιατί τον έψαχνα έξω από μένα ..Και μόνο για μένα...

Ανώφελη επιβράδυνση..

Λέξεις, λέξεις, λέξεις....Φωνές, φωνές, φωνές. Ερωτήσεις, απαντήσεις..Απαντήσεις, ερωτήσεις....Προτάσεις με συγκαλυμμένη ευθύνη..
Όλες τραβηγμένες με το ζόρι από την σιωπή...Όλες μια ασυνάρτητη συγκυρία..
Να προσπαθούν απεγνωσμένα να σε πλανέψουν με μία ανήλικη ωριμότητα...Να σε κάνουν να νιώθεις την πέτρα που ήρθε από κοντά σαν άγγιγμα ανώδυνο..Να σου αναβάλουν την δεδομένη  νύχτα ..Να εξαγοράζουν όσο όσο τις μετρημένες αντοχές σου...Τις ομίχλες που έγιναν παντοτινά φεγγάρια ...Και με μία ασπρόμαυρη σιγουριά,  να ελπίζουν πως για μία ακόμη φορά θα κοιμηθούν πίσω από την λάμψη τους...
Μέχρι που  οι λέξεις γίνονται  άδεια φύλα σε ξεχασμένο τετράδιο,, οι φωνές σωπαίνουν παγωμένες, οι ερωτήσεις περιφρονούν  τις απαντήσεις, οι απαντήσεις ντροπιάζουν τις ερωτήσεις............
Κι εφήμερα αγκαλιασμένες στροβιλίζονται στον μάταιο χορό τους....

Χάρτινο καράβι

Αν ποθείς ταξίδια ονειρεμένα μην ανέβεις σε χάρτινο καράβι..
Θα ναι μετά μία εύχρηστη δικαιολογία η άγκυρα σε βράχους αναγκαστικούς. Να σέρνει σε σκοτεινούς βυθούς μαζί της τους  προορισμούς.
Απάνεμοι παράμετροι τα ''ίσως''και τα ''αν''να βαριανασαίνουν  στα κύματα της ανάγκης σου...
Φάλτσες κραυγές οι φωνές των γλάρων στην ερημιά σου...
Μάταιη πρόσβαση στο βάθος της ψυχής σου η ανταμοιβή.
Και το χάρτινο καράβι θα μουλιάζει σε μια θάλασσα στυφή...
Aν θες ταξίδια αληθινά να κάνεις, με απάνεμα λιμάνια
αγκυροβόλησε για πάντα μέσα  στου μυαλού σου τα κεκτημένα..
Γιατί εκεί οι προορισμοί γεννιούνται και πεθαίνουν...

ΜΗ.....

Βγάλε την αλμύρα από τα δάκρυα...Να γίνουνε άγευστο  νερό..Να μην παζαρεύουν  την ανάσα απ'την καρδιά μας..
Όσο κι αν πάσχισες τους κόμπους μας να λύσεις ,αυτοί πεισματικά τυλίχτηκαν όλοι μαζί σε σιωπηλή συνωμοσία να μας πνίξουν..
Διάλογος -μονόλογος κάθε μας στιγμή...Να ορίζει το ανέφικτο..Κι εσύ να επιμένεις πως σου κόβουν την πνοή..
Σου κλέβουν τα κλεμμένα...Σου ακυρώνουν το πνιγμένο όνειρο..Πότε και γιατί?
Κι αν γδύσουμε τον φόβο, ,άλλο φόβο θα ντυθούμε...Κι αν την αλήθεια ψάξουμε μέσα στον θυμό, πάλι ψέματα στο μέλλον μας θα πούμε..Μην αφήσουμε ακέραστο τον χρόνο μας..
Άλλο ζω, άλλο υπάρχω..Άλλο μπορώ κι άλλο αντέχω...
Μαζί και χώρια.θα υπάρχουμε ...Μα όχι στο φιλί...Όχι άλλα μη...

ΗΘΕΛΑ....ΗΘΕΛΕΣ...

Ήθελα να κατέχω...Ήθελες να ανήκεις....
Ήθελα να απέχω.. Γινόσουνα μαγνήτης..
Ήθελα να απογειώνω...Σου άρεσε να ''χάνεσαι''...
Ήθελα να αναλύω...Μου έλεγες αισθάνεσαι...
Ήθελα να φεύγω...Ήθελες να περιμένεις...

Ήθελες να αντέχω...Κι εσύ να υπομένεις ...
Ήθελες να ελπίζεις...Σου λεγα κουράστηκα...
Ήθελες το όνειρο.....Και ξεγελάστηκα...
Ήθελες το αύριο...Φοβόμουν και το σήμερα...
Ήθελες τα πάντα μου..Σε πίστευα εφήμερα....

Γι αυτό συναντηθήκαμε...Έτσι πορευτήκαμε...Αναπόφευκτα καήκαμε...Και ανυπόφορα εκτοπιστήκαμε.....

WHY....?

Άστοχα λόγια...Φονικά...Δόλιες σκέψεις..Στον σκοτεινό διάδρομο του τέλους που μύριζε σκόνη από την αρχή του...Στις αντιφάσεις που μου άφησε σαν ύστατο δώρο...Άλλο στόμα μιλούσε για το ''πάντα''κι άλλη καρδιά το λαχταρούσε...Άλλα χείλη ορκίζονταν στου πάθους τις ρωγμές κι άλλο σώμα πίστευε τους όρκους..Αλλο μυαλό φοβόταν την φυγή, κι άλλο λιποτάκτησε ....Εκ του ασφαλούς στροβιλίστηκε η αγάπη στον τροχό της μοίρας...Στις πεπατημένες στροφές της ανίκητης λογικής...Αυτής που πάντα γδέρνει και σαπίζει όνειρα και υποσχέσεις..Που αντιστρέφει το παντοτινό.....Εκείνο που φοβηθήκαμε...Γι αυτό και μας μίσησε πολύ...Κι αν ακόμα ισόβια  θα ματωθούμε..κι αν ακόμα για όλα μετανιώσουμε, ένα θα μας μείνει αγαλματένιο , συμπαγές, αδυσώπητα δικό μας...Πέρα από την ερημιά μας , συμφιλιωμένο με την κατάντια μας..Και με εκείνη την στυφή γεύση του αίματος από ξεραμένη πληγή στην ψυχή μας...
Το...''γιατί άδικα ξεγελαστήκαμε?''....